Superhelden

Iedereen kent die vriendenboekjes wel, nietwaar? Bij de vraag ‘Wat wil je later worden?’ vulde ik braaf: ‘Superheld’ in. Ik wilde vroeger altijd een superheld zijn. In het donker de wereld redden en overdag gewoon het alledaagse leventje leiden. Dit het liefst met magische krachten erbij, zoals hydrokinese(water controleren) en telekinese. De reden was heel simpel: mensen helpen. Toch miste ik de zelfvertrouwen om het te doen. Ik kwam nou niet bepaald bedreigend over, waardoor de slechteriken mij al verslagen zouden hebben, voordat ik de kans kreeg. 

Sommige klasgenoten snapten het niet ‘Waarom zou je mensen willen helpen? Mensen kunnen toch zichzelf helpen? Spice girl zijn is veel leuker!’ Mensen helpen is mij van jongs af aan al geleerd. Mijn Indonesische oma was zolang ik mij kan herinneren ziek. Het was praktisch een kastplantje, als ik het even onprettig mag verwoorden. Ik heb nog geholpen in het bejaardentehuis, wat best wel heftig was. Maar ook wel weer fijn, want oude, eenzame mensen hebben veel liefde en zij gaven mij die van hen. Ik ben blij voor mijn oma dat zij er nu niet meer is, verlost uit haar pijn, maar het verzorgen en helpen heeft nog wel sporen achtergelaten. Eerlijk is eerlijk, ik moet er niet aan denken om een kastplantje te worden.

Terwijl mijn vriendinnen op dansen zaten om een Spice girl te worden, zat ik op Taekwondo. Ik ben sterker dan ik eruit zie (en weet) en heb dan ook wel eens per ongeluk een paar blauwe plekken achtergelaten op een paar vrienden, sorry! Op school konden wij een sport kiezen om te doen in plaats van gym en toen koos ik boksen. Mijn vrienden waren jongens en de meesten kozen dat ook. Ik had dan ook vaak een jongen als partner. Het was echt geweldig om te zien hoe verrast zij waren: ‘Eigenlijk ben jij best sterk voor een meisje,’ zeiden ze. Natuurlijk ben ik geen partij voor een jongen, ik ben zo knock-out, ben ik bang.

Nog steeds ben ik niet bang om in mijn eentje over straat te gaan wanneer het al donker is. Ik liep laatst na een verjaardagsfeestje van een collega van mij, om twee uur ’s nachts, naar huis. Deze reis duurde een half uur. Het was pikkedonker en er waren dronken mensen, maar ik voelde me op de een of andere manier wel veilig. Natuurlijk ben ik niet onverslaanbaar, zoals ik vroeger dacht. Helaas. En nu ik wat ouder ben, snap ik ook wel dat ik voorzichtig moet zijn.

Ik zal proberen de moderne superheld te zijn zonder magische krachten. Ik zal mensen blijven helpen en steunen en mijn eigen steentje bij te dragen. Wat ik met mijn communicatiestudie ga doen weet ik nog niet, maar ik hoop het ooit te kunnen combineren: mensen helpen en communicatie.

Wil jij nog hetzelfde worden als vroeger?

Liefs,

Angel

Geschreven voor: http://www.justsemir.nl/superhelden/