Hyperventilatie

Deze presentatie was zoals jij nog nooit had meegemaakt. De geïnteresseerde ogen die jou aanstaren, kijken dwars door jou heen. De stilte, waardoor je een speld hoort vallen. De knikkende knieën, waardoor jij jou slap voelt. De ademhaling die versneld wordt en het zweet dat jou uitbreekt. De angst dat het weer gebeurd, begint te overheersen. Wanhopig vraag jij je af waarom jij hier last van hebt. Waarom?

Dit is een onderwerp die ik het liefst mijd. Niet echt iets om trots op te zijn, maar ik heb er last van. Ik pieker vaak en maak mij eigenlijk te veel zorgen om de mening van anderen. Zó erg, dat ik eigenlijk te bang ben om de telefoon op te nemen, om te bellen en om voor te lezen. Zó erg, dat ik paniekaanvallen krijg en begin te hyperventileren.

Het begon op de Middelbare school, waar van alles begon te veranderen. Plots waren er groepjes, veranderden de lichamen, was het belangrijk hoe je eruit zag, met wie je omging en wat je droeg. Ik ben altijd al verlegen geweest, voelde de stress steeds meer en mijn hartslag steeds sneller gaan toen ik moest voorlezen of voor de klas moest staan. Op een gegeven moment werd ik als enige gescheiden van de klas waar ik mij goed in voelde. Dit was een wetenschapsklas(nu weten jullie mijn grootste geheim, ik ben een nerd), waardoor het merendeel uit jongens bestond. Ik was altijd al een jongensmeisje geweest, dus dat vond ik wel fijn. Klasgenoten zagen ook dat ik best snel nerveus werd en waren altijd heel geduldig en begripvol.
Toen ik na twee fijne jaren als enige naar een andere klas moest, voelde ik mij als een vreemdeling. Ik kende niemand en moest kennis maken met een klas die al twee jaar samen was. Nou maak ik sowieso nooit snel makkelijk vrienden. De klas bestond grotendeels uit meisjes en uiterlijk was plots belangrijk. Ik heb altijd iets zwarts en comfortabels gedragen, omdat ik toch 'one of the guys' was. Mijn angst om publiekelijk te spreken werd groter en groter.

Op een gegeven moment ging mijn hartslag zo snel, dat ik te veel zuurstof binnenkreeg tijdens het ademhalen en mijn vingers verstijfden. Ik voelde me een freak. Het gebeurde voor de klas, tijdens een presentatie. Iedereen zag wat er gebeurde en was in de eerste instantie geschrokken en bezorgd. Zij zagen hoe mijn vingers verstijfden en een rare, kromme houding aannamen en hoe ik steeds sneller adem begon te halen. Dit gebeurde allemaal in het derde jaar. Ik denk dat de angst te groot begon te worden, waardoor ik begon te hyperventileren.

De meesten reageerden uitermate begripvol. Natuurlijk zitten er altijd wel mensen tussen die niet snappen hoe ik mij voel, maar de echt onaardige mensen werden door klasgenoten op hun plek gezet. Één keer werd ik namelijk uitgelachen door drie meisjes, die het daarna niet meer durfden te proberen. Zo lief! Ik mocht de presentaties alleen voor de docenten houden (als ik dat zou willen) en alles verliep alsnog wel redelijk goed. Ik houd niet van aanstellen en geef niet snel op, waardoor ik er zo veel mogelijk voor de klas heb gedaan. Ik heb al zo'n vier presentatietrainingen gehad, maar die hielpen niet. De huisarts heeft me propranolol pilletjes gegeven die ik tot op de dag vandaag nog steeds slik als ik een presentatie moet houden. Hier word ik kalmer van en als deze op zijn, raak ik al in paniek. Natuurlijk zijn dit geen wondermiddelen, aangezien ik vorig jaar een representantproject had, waarbij ik een soort persvoorlichter moest zijn. Dit ging echter helemaal fout door de stress en het feit dat ik voor mensen moest staan die ik niet kende, waardoor ik spontaan begon te hyperventileren in de bus. Ik natuurlijk als een gek uitstappen en mijn stiefvader bellen, die mij uiteindelijk naar school had gebracht. Eenmaal daar bleek ik alles al gemist te hebben. Gelukkig was mijn groepje niet boos, aangezien iedereen wist hoe ik was. Ik heb altijd al het meeste schrijfwerk gedaan, waardoor dit compenseerde met het feit dat ik niet zoveel hoefde te presenteren.

Ik ben gematst en mocht een uitgebreid verslag schrijven, omdat de docenten van mijn 'status' afwisten. Dit jaar heb ik het echter aan niemand verteld. Ik heb een 'Hyperfree' apparaatje en pillen die ik slik zodat ik wat kalmer word. Ik weet dat het allemaal tussen mijn oren zit, maar alsnog ben ik te bang om het toe te geven. Ik wil niet dat mensen mij anders gaan behandelen, ik wil gewoon doen wat gedaan moet worden. Bellen, voorlezen, voorstellen... Ik vind het te eng. Waar die angst vandaan komt is tot op de dag van vandaag een raadsel. En hé, ik word stiekem wel steeds beter en beter. Ik hoop volgend jaar zonder pillen en Hyperfree apparaat te kunnen presenteren.

Ben jij ook bang om 'jezelf te laten zien'?

Liefs,

Angel

Geschreven voor: http://www.justsemir.nl/hyperventilatie/