Raar

Jij gaat helemaal op in het moment met je vriendinnen. ‘Thriller, thriller!’ zingen jullie, terwijl je wanhopig de moonwalk probeert uit te voeren. Dat het midden op straat gebeurt, was jij even vergeten. Het was veel te gezellig, zeker het hoogtepunt van vandaag. Jij was echter weer in de realiteit toen er voorwerpen naar jouw vriendinnen en jou gegooid werden. Alsof je in de nieuwste Nederlandse aflevering van Gossip Girl zat, werden foto’s van jullie op twitter gezet met de onderschrift: ‘rare mensen die Michael Jackson proberen te imiteren, lol’

raar bn, bw; -der, -st 1 ongewoon, vreemd 2 zonderling 3 niet goed wijs 4 onpasselijk

Tegenwoordig vinden mensen alles raar. Dat ene meisje met een afwijkende kledingstijl of die ene jongen die naar andere muziek luistert. Je bent raar als je niet bent zoals de rest. Het is raar als mensen uit het niets op straat beginnen te dansen. Oké, ik zou dan eerlijk gezegd ook even omkijken. Je bent raar als je uit het niets op straat opera begint te zingen. Je bent raar als iedereen zwart draagt, maar jij wit. Je bent raar als iedereen rechts gaat en jij toch links. Maar wat voor de ene persoon heel normaal is, kan voor de andere juist weer heel raar zijn.

Ik heb een synoniem gevonden voor het woord raar, namelijk ‘excentriek’. Dat men jou raar vindt, hoeft niet perse iets slechts te zijn. Ik lees natuurlijk alle reacties en soms laten bezoekers reacties achter, waarna zij zoiets zeggen van ‘maar ik ben raar’. Dan vraag ik mij af: ‘Waarom?’. Waarom vind jij jezelf raar of waarom word jij raar genoemd? Zelf vind ik het iets moois als iemand anders is dan de rest. Dat maakt diegene excentriek, anders. Het is normaal om muziek te luisteren die in clubs worden afgespeeld, maar het is dan weer raar om die muziek niets te vinden en liever naar opera muziek te luisteren. Raar? Nee, dat maakt jou excentriek.

Eerlijk is eerlijk, ik was als de dood om anders te zijn. Ik droeg wat iedereen droeg. Het liefst zwart, zodat ik niet opviel. Stel je voor dat ik iets fels zou dragen en op zou vallen. Nee, ik was liever onzichtbaar. Ik wilde niet gezien worden. Ik keek toe hoe het groepje ‘rare’ mensen werd uitgelachen, hoe nare opmerkingen gemaakt werden. Ik wilde natuurlijk wel helpen, maar dat durfde ik niet. De middelbare school, ik zat er vijf jaar aan vast. En die vijf jaren zou ik het liefst zo vredig en rustig mogelijk willen doorlopen. Naarmate de jaren vorderden, maakte ik wel meer contact met andere, ‘rare’ groepjes. Het bleken lieve mensen te zijn, die stiekem nog aardiger waren dan mijn vrienden, die allemaal hetzelfde luisterden en hetzelfde droegen. Het was heel raar, want zij gedroegen zich ook allemaal ongeveer hetzelfde. Anderen kleineren, zodat dat niet bij hen zou gebeuren. Toen ik contact met de ‘rare’ mensen maken, werd ik nog gewaarschuwd. ‘Waarom doe jij dat? Waarom ga jij met hen om?’ Ik was inmiddels wel geaccepteerd door iedereen, omdat ik mij altijd op de achtergrond hield. Maar het kon mij eigenlijk niet meer zoveel schelen. Ik ging om met wie ik wilde en ik ben nog steeds vrienden met hen.

Nog steeds ben ik gewend om met de stroming mee te gaan. Nog steeds draag ik het liefst geen opvallende dingen en het liefst houd ik mij nog steeds op de achtergrond. Misschien dat ik presenteren juist daarom zo eng vind, omdat ik mij dan ineens niet kan verbergen. Maar hé, ik begin het te leren.

De volgende keer als iemand jou raar noemt, zeg dan gewoon: ‘Nee hoor, ik ben excentriek!’

Vind jij jezelf excentriek?

Liefs,

Angel