Onzekerheid

Daar zit je dan, naast die leuke jongen uit je klas. Na eindeloos over hem gedroomd te hebben, waar jij hem al minstens duizend keer op zijn mooie, zachte lippen gekust hebt en hij jou minstens tien keer over je volle haarbos gestreeld heeft, zit hij nu toch wel mooi naast je. Je kijkt nog snel onopvallend in een spiegel, maar het enige dat jij ziet is je -eigenlijk- sluike haarbos, je gezicht die onder de puisten en pukkels zit en wenkbrauwen die van een man hadden kunnen zijn. Moeilijker nog, hoe ruik je onopvallend aan je oksels? Waarom had je nou geen parfum opgespoten vandaag? Ook hoopte je dat je een kauwgompje in je tas had zitten en dat je jouw haar iets beter had uitgeborsteld.

Onzekerheid, wat had ik daar een last van. De basisschool was al geen pretje, aangezien kinderen vaak meteen zeggen wat zij vinden en dan vooral de zwakste schakel pakken. Ik haat het om toe te geven, maar die zwakste schakel was ik vaak. Ik had altijd geleerd om te delen, te doen wat anderen van mij vragen en vooral aan anderen te denken. Hier begon het al: ‘Angel, mag ik jouw potloden lenen?’. Wat begon als een onschuldige vraag, leidde naar een hel. Inmiddels wist iedereen dat ik alles uitleende. Zelfs als ik maar 1 pen had, zei ik onnozel: ‘Ik heb er maar één, maar je mag hem wel lenen als je wilt’. Dit leidde vooral naar mijn onzekerheid: iedereen deed aardig tegen mij, maar langzamerhand werd ik steeds minder voor verjaardagen uitgenodigd. Deed ik iets verkeerd?

De middelbare school. Wat wilde ik veranderen! Ik had er genoeg van om ‘het buitenbeentje’ te zijn. Maar helaas veranderde voor mij datgene dat ik niet wilde. Het lichaam! Wat is het fijn om een meisje te zijn. Er beginnen vormen te ontstaan en als je nog half getraumatiseerd bent van de basisschool, is dat niet bepaald waar je op zit te wachten. Ik was ook nog precies hetzelfde, maar nu kwam er ook geld aan te pas. Het begon met een vriendin: ‘Ik mis nog een euro!’ zei ze. ‘Oh, dat heb ik wel voor je,’ antwoordde ik, terwijl ik mijn portemonnee pakte. Nou was ik altijd een spaarder, dus ik had altijd wel wat geld (wat  mis ik die tijd! Nu ben ik altijd arm). Het gebeurde steeds vaker dat zij ineens geld te kort had en weer was ik niet uitgenodigd als zij een feestje had. Mijn zelfbeeld verslechterde, omdat ik dacht dat ik niet werd uitgenodigd door mijn uiterlijk. Want ik deed immers wel alles voor haar, op een gegeven moment maakte ik onze huiswerkopdracht, waarvoor ik dus wel goed genoeg was, in mijn eentje! Ik twijfelde aan mijzelf. Uiteindelijk vond ik wel vriendinnen die er ook voor mij waren en ik baal nog steeds dat ik die vriendin niet eerder los liet.

Het HBO. Alles gaat zoals ik wil en ik heb veel geleerd van de oude tijd. Toen mijn zus vroeger zei dat zelfverzekerdheid komt met de leeftijd, lachte ik haar uit. Ik blijf voor altijd zo, dacht ik toen. Ik ben nog steeds zoals ik vroeger was: ik help mensen die ik niet ken door de deur open te houden, mijn plek af te staan in de bus, te lachen naar de kassamedewerkers en ik deel mijn spullen tot een zekere mate, want het gebeurt mij niet weer dat ik zelf geen aantekeningen kan maken. Ik ben alleen zelfverzekerder geworden. Dit omdat ik nu weet wat ik vroeger fout heb gedaan en heb geleerd van mijn fouten.

Mocht je als lezer in een dip zitten en heel onzeker zijn, doe dan wat leuks met je vriendinnen. Zij maken weer fijne herinneren en naarmate je ouder wordt zal dat je helpen. Ik kijk ook nog regelmatig terug naar de ‘goede’ oude tijd en dat helpt mij om te waarderen wat ik nu heb. Ik word toch maar weer wat zelfverzekerder als ik dat doe.


Heb jij last van onzekerheid?


Liefs,


Angel


Geschreven voor: http://www.justsemir.nl/onzekerheid/