Horrorfilms

Het is pikkedonker. Slechts één lampje brandt, waardoor je eigenlijk niets ziet. De televisie eist hierdoor al jouw aandacht. Je voelt hoe jouw hart sneller begint te kloppen van angst, terwijl je hoopt dat niemand doorheeft hoe bang jij eigenlijk bent. ‘De film is helemaal niet zo eng als verwacht!’ roept een vriend van jou. Jij begint te lachen. ‘Als je hier bang voor bent, ben je echt een angsthaas,’ zeg je zo stoer mogelijk. De vriend begint instemmend te knikken. Jij ziet zijn hoofd in slow motion op en neer gaan, terwijl de schaduw achter hem jou probeert mee te slepen naar een duistere plek. Je ziet hoe de schaduw steeds dichterbij komt en… komt snel tot de conclusie dat je maar snel naar een tekenfilm moet grijpen, voordat je al helemaal niet meer kunt slapen.

Horrorfilms. Je houdt ervan of je houdt er niet van en ik houd ervan. In mijn eentje kijken doe ik niet, want daar ben ik te bang voor. Liever kijk ik het altijd met iemand anders en dan nog het liefst met mijn handen voor mijn ogen. Van de meeste films mis ik een kwart van de film, omdat ik het gewoon te eng vind, erg hè?

Films kijken met mij is vervelend. Het liefst praat ik door de hele film en schrijf ik ter plekke een nieuwe variant. ‘Als het mijn horrorfilm was, dan zou zij dit en dat doen.’ en ik voel de enge momenten meestal al aankomen. ‘Nu gebeurt het hoor, nu gebeurt het!’ en dan gebeurt het niet. Vanuit mijn perspectief is zelfs de slechtste horrorfilm een verschrikkelijk enge film.

Vroeger keek ik het liefst horrorfilms op de bank met een dikke deken, waar ik mij onder kon verschuilen. Deze deken was veilig, een hele lang tijd geleden. Ik vergeet nooit meer het moment dat een vriendin van mij op het idee kwam om the Grudge te kijken. Sowieso was ik al half getraumatiseerd door haar kamer: zij had twee clowns aan het plafond hangen. Dat die geest een vrouw achterna zat, kon ik nog verwerken. Het moment dat zei in haar bed sprong en onder de dekens kroop, vond ik begrijpelijk. Zelf had ik ook een deken over mij heen. Het moment dat die geest onder de dekens vandaan kwam om de vrouw mee te nemen, ging mij veel te ver. Ik gooide de deken op de grond en kwam maar met moeite in slaap. Ik zou bij haar blijven logeren en de deken was ineens geen veilige haven meer voor mij. Het feit dat de twee clowns aan het plafond mij ook bestudeerden, hielp nou ook niet echt bepaald.

Horrorfilms. Ik kijk ze alleen met daglicht en zonder deken. Ik schreeuw naar de televisie als mensen iets doms doen en ik voorspel dingen die niet eens gebeuren. Ik maak iedere film eng en  ik praat tijdens de film, zodat hij minder eng wordt. Ik schrik snel, waardoor andere mensen van mij schrikken. Ik raad naar de bioscoop gaan met mij dan ook af.

Welke films vind jij eng?

Liefs,

Angel