Jongens

Gezellig zit je met jouw beste vriend te lunchen in de HEMA. Hij stelde voor om wat te eten in de stad en hé, waarom niet? Enthousiast nam jij plaats op de bank, waarna hij je kwam vergezellen. Je ziet hem steeds iets dichter bij komen, waarna je maar vraagt of hij het koud heeft. ‘Wil je anders mijn vest lenen?’ vraag je nog vriendelijk, wat hij afwijst. Nadat hij je probeert te kussen, word jou pas duidelijk wat hij van je wil.

Als klein meisje speelde ik graag met Bionicles. Deze moest je zelf in elkaar zetten, wat ik sneller dan mijn jongensvrienden kon zonder gebruiksaanwijzing. Ik keek graag naar de Bionicle films en ik ging er zelfs mee in bad, waardoor ze kapot gingen. Dit was echter geen probleem: ik kocht wel weer een ander. Ik verzon toffe actieverhalen en liet ze zelfs vechten. Uiteraard liet het meisje in mij niet toe dat zij echt gewond raakten en stopte ik mijn ‘vrienden’ in bed om ze uit te laten rusten.

Op de basisschool maakte ik de jongens in met mijn Pokémon, die ik als een echte Pokémontrainer trainde tot minstens level tachtig. Ik versloeg mijn buurjongen met Mario Party en mijn neefje met Mario Kart. Ik bouwde boomhutten met vrienden in groep acht. Terwijl mijn vriendinnen bezig waren met Totally Spies, keek ik naar Digimon, Dragon Ball Z en leerde ik Engels tijdens het lezen van manga. In de eerste twee jaar van de middelbare school zat ik maar met iets van vijf meisjes in de klas, omdat ik in een wetenschapsklas zat. Ik was één van de jongens.

Heb ik hier spijt van? Nee. Vind ik het jammer? Ja. Ik was redelijk oud toen ik make-up begon te dragen, omdat mijn vrienden daar natuurlijk niet gewend aan waren. ‘Ha, Angel draagt make-up!’ riep een vriend nog. Hij vond het wel grappig, want hij zag mij natuurlijk ook als één van hen. Hakken dragen? Nee joh! Sneakers, zit lekker comfortabel! Ik moet wel eerlijk opbiechten dat ik nog steeds niet op hakken kan lopen. Sleehakken lukken nog net, maar ik zit alsnog zielig te wankelen.

Ik denk dat door het feit dat ik zo gewend ben aan het feit dat ik jongensvrienden heb, ik jongens automatisch als vrienden zie.  Ik heb al een paar keer onopzettelijk de gevoelens van vrienden gekwetst. Zo ging ik een keer naar de bioscoop met een vriend, die mij blijkbaar wel zag zitten. Ik had geen flauw idee. ‘Dat je dat niet zag,’ lachte een vriendin nog. Toen ik het een vriend vertelde, lachte hij mij ook vierkant uit. ‘Dat was zo duidelijk, had je dat niet door?’ Ehm, nee? Dan die ene keer dat ik met een jongen naar de stad zou gaan. ‘Angel, heb je zin om wat te gaan eten in de stad?’ ‘Ja, natuurlijk! Gezellig!’. Het was ook heel gezellig, totdat hij steeds dichterbij kwam. Ik vroeg nog: ‘Heb je het koud?’ Die arme jongen. Toen hij me probeerde te kussen, werd het me pas duidelijk. Ik moet jongens echt meer als ‘toekomstmateriaal’ zien, anders blijf ik eeuwig vrijgezel. Het verhaal in de intro is mij dus echt overkomen.

Hoe gaat het met jou in de liefde?

Liefs,

Angel

Geschreven voor: http://www.justsemir.nl/jongens-en-angel/