Hoewel het een warme dag is, weiger je alsnog jouw dikke, zwarte winterjas uit te doen. Het is al regelmatig gebeurd dat de mensen bevooroordeeld zijn door de vele tatoeages op jouw armen en de baby in de buggy. ‘Arm kind, die gaat er later vast net zo uitzien als zijn moeder,’ hoorde je de mensen in de bus gisteren schaamteloos zeggen. ‘Zonde hoor, maar als je kijkt naar de moeder zelf… Die is nog geen achttien jaar. Zij heeft zeker zo’n wild leven. Waar laat zij dat kind als zij gaat stappen? Wat een kindermishandeling!’ Je weet eigenlijk niet wat jij nou precies erger vindt: dat mensen vooroordelen hebben over getatoeëerde mensen of dat zij vooroordelen hebben over het feit dat jij per ongeluk een baby hebt op zo’n jonge leeftijd.Het maakt mij niets uit hoe mijn vrienden eruit zien. Zo ga ik regelmatig naar de stad met een jongen in gekleurde skinny jeans, heb ik vriendinnen met roze, blauw en groen haar gehad en ben ik bevriend met mensen die in de emo-scene zitten, of hoe je dat dan ook noemt. Zijn zij anders dan anderen? Voor mij niet. Het zijn stuk voor stuk lieve mensen en ik ben dan ook erg blij om met hen als vrienden. Triest vind ik het om te zien hoe mijn vriend met felrode skinny jeans wordt nagekeken. Hoe hij wordt uitgelachen door sommige mensen die zich beter voelen of hem voor homo uitmaken. Dat hij een vriendin heeft, weten zij niet. Want tegenwoordig is het zo dat alleen homo’s felrode skinny jeans dragen.
Mijn vriendinnen met roze haar? Hetzelfde verhaal. Ik had een hele lieve collega met wie ik regelmatig naar huis fietste. Op een dag kwam zij helemaal van streek op het werk, dat ze was bekogeld met eten toen ze alleen maar aan het fietsen was. Of ik even mee naar de wc wilde gaan om de etensresten uit haar haren te halen. Triest. Zij is oprecht één van de liefste personen die ik ken, maar zij is anders. Want zij heeft roze haren. Neem dan mijn beste vriendin. Zij heeft op zeventienjarige leeftijd een kind gekregen. Per ongeluk, want zij was er te laat achter gekomen. De vader wilde het kind niet, dus zij heeft er helemaal alleen voor gezorgd. Niet iedereen begrijpt dat, dat snap ik. Toch vind ik het onwijs knap hoe zij zichzelf erdoorheen heeft geslagen. De reacties van iedereen waren onwijs grof, maar ik ben blij dat het haar is gelukt. Zij heeft inmiddels een onwijs lieve en mooie eenjarige zoon. En zij loopt met trots door het winkelcentrum.
Ook ik heb last van vooroordelen. Met mijn negentien jaar ben ik de jongste, waardoor sommigen denken dat ik minder goed ben in wat ik doe. Of dit waar is? Ik betwijfel het. Toch laat ik het die mensen maar denken, want zij zien vanzelf wel wat voor werk ik lever.
Ben jij weleens bevooroordeeld? Waarom?
Groetjes,
Angel
Geschreven voor: http://www.justsemir.nl/vooroordelen-2/
Die leuke jongen van de klas heeft je eindelijk meegevraagd naar het eindexamenbal. Nooit gunde hij jou een blik waardig en zijn vrienden deden eigenlijk niets anders dan jou pesten. Regelmatig vond je kauwgom van hen in jouw haar en zij hadden vaak pijnlijke bijnamen voor jou bedacht. Toch vertrouwde je hem, omdat hij altijd zo eerlijk overkwam. Die speciale avond? Die zou je eigenlijk toch het liefst vergeten. Nog nooit ben jij zó vernederd.
Je zit minstens een uur naar het beeldscherm te staren. Er wordt verwacht dat jij een collage maakt over iets dat jou inspireert. Niet zo moeilijk, aangezien jij makkelijk geïnspireerd wordt. Echter valt het vinden van beeldmateriaal een beetje tegen, aangezien jij niet weet wat jou nou precies inspireert. Op die leuke jongen na. En zijn ogen. En zijn … oké, terug naar het onderwerp.